അല്‍ഷിമേഴ്സ് എന്ന മറവി രോഗത്തിലേക്കുള്ള മനസ്സിന്‍റെ ദുസ്സഹമായ യാത്രയില്‍, ആ രോഗിയുടെ അസ്വസ്ഥമാകുന്ന ചിന്തകളെ ഞാനൊന്നു സങ്കല്‍പ്പിച്ചു നോക്കിയതാണ് ഈ കവിത.
ഒരു ചെറിയ മറവിപോലും നമ്മുടെയൊക്കെ മനസ്സുകളെ എത്രമാത്രം അസ്വസ്ഥമാക്കാറുണ്ട്,അപ്പോള്‍ ഇത്തരം രോഗികള്‍ പൂര്‍ണമായും ഓര്‍മ നശിക്കുന്നതുവരെ അവര്‍ നേരിടേണ്ടി വരുന്ന പ്രയാസങ്ങള്‍ ഊഹിക്കാവുന്നതിലുമപ്പുറമായിരിക്കും,,അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവര്‍ക്ക് കൂടെയുള്ളവരുടെ സ്നേഹപരിചരണം കൂടിയേ തീരൂ....
ചിത്തത്തെയസ്വസ്ഥമാക്കിയീ-
മറവിയെന്നോര്‍മ്മകളെരിച്ചിടുന്നല്ലോ...
സ്മരണകളിലോരോന്നു തപ്പിയെടുത്തു-
കൊണ്ടോരത്തു വക്കുമ്പൊഴേക്കും,-
അകമേ നിലാവുപെയ്യിച്ചിരുന്നോര്‍-
മ്മകളിലേറെയും ചാരമായ് പോയി..
മറവിയിലെരിഞ്ഞിടും സ്മരണകളി-
ലാദ്യമെന്‍ ഭൂതകാലം ഭസ്മമായി..
ഇനിയും പിറക്കാത്ത ഭാവിയൊരു-
ഭീതിയായ് സ്വസ്ഥത ഹനിച്ചിടുന്നിന്നേ...
കേള്‍വികളൊരവ്യക്ത ശബ്ദമായ്-
മാത്രമീ കാതുകളിലൂടൊഴുകിമറയാം...
കണ്മുന്നില്‍ മിന്നിമറയുന്ന ചലനങ്ങളായ്-
കാഴ്ച്ചകളുമിനിയര്‍ത്ഥശൂന്യം...
സ്വപ്നം പിറക്കാത്ത,ഭാവനകളുണരാത്ത-
സ്മൃതിശൂന്യമനമൊരു സ്മശാനം...
സ്മരണതന്‍ ചിതയെരിഞ്ഞുയരുന്ന-
വെണ്ണീറു ഗന്ധം പരത്തും സ്മശാനം...
ഒരുപകുതിയാമെന്‍റെയിണയുമെന്‍-
തനയരും ചിന്തകളില്‍നിന്നു മറയുന്നു...
ആയുസ്സിലിന്നോളമാര്‍ജിച്ചതൊക്കെയൊരു-
നിമിഷ വേഗം കൊണ്ടൊഴിഞ്ഞു...
മതിയെനിക്കീഭുവനവാസമെന്‍ വിഭുവേ-
ഭയമുള്ളിലേറിടുന്നല്ലോ...
മൃത്യുവൊരനര്‍ത്ഥമല്ലാശ്വാസമിനിയുമീ-
വിസ്മൃതിയിലലയുവതിനേക്കാള്‍...
Follow Us/sathyam/media/agency_attachments/5VspLzgrB7PML1PH6Ix6.png)
/ "publive-image")