സുധീര... (കവിത)

സുധീര...

സാഹിതീ നിറവുകളുടെ ഉറവ ! 

ആകാശത്തിലെ ചെരാതുകളിൽനിന്നും 

ആകാശചാരികൾ കൊളുത്തിവിട്ട 

അവനിയിലെ നിറദീപം; 

ആജീവനാന്തം പ്രണയസമീര; 

സ്നേഹസ്പർശങ്ങളുടെ നീലക്കടമ്പ്; 

സ്നേഹപ്രയാണങ്ങളുടെ സഹയാത്രിക. 

ചോലമരങ്ങളില്ലാത്ത വഴിത്താരകളിൽ 

ചോർന്നുപോയിരുന്ന ബാല്യത്തിലും 

ഏകാന്ത വിവശമായ കൗമാരത്തിലും 

ഏകമായവൾ പൊരുതികൊണ്ടിരുന്നു.

മൺതരിമുതൽ മഹാകാശംവരെ, 

മായക്കണ്ണുള്ള  അവളിൽ ആന്ദോളനം ചെയ്യുന്നു. 

അവളിൽ, കുടിലും കൊട്ടാരവുമൊരുപോലെ 

അതിജീവനകലയുടെ അധിവാസകേന്ദ്രങ്ങളാകുന്നു. 

വസുധയുടെയേതു സ്പർശത്തിലും 

വസന്തങ്ങളെ തിരഞ്ഞിരുന്നു അവൾ;  സുധീര, 

മുഗ്ദ്ധമാം പുഷ്പം; സുധീരമായവളെന്നോ 

മടക്കയാത്രയറിയാത്തൊരു യാത്രയിലാണ്. 

പ്രണയ മർമരങ്ങളുടെ, പ്രണയ നൊമ്പരങ്ങളുടെ 

പ്രണയ സാഫല്യത്തിൻറെ ഗാഥകൾ നെയ്തവൾ 

പ്രണയ മധുരമായൊരു  യാത്രയിലാണ്; 

പ്രണയ ദൂതും കയ്യിൽപിടിച്ചുള്ള യാത്ര. 

ചിത്രവിളക്കണഞ്ഞു പോകുംമുൻപേ; സദാ 

ചിരിക്കുമൊരു കടൽകാക്കപോലെയാണാ യാത്ര; 

ത്യാഗത്തിൻറെ, കരുണയുടെ തീരാ വിശപ്പിൽ 

തളിർത്ത നാമ്പുകളുമേന്തി, ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലൂടെ !

-സതീഷ് കളത്തില്‍