നിലവിളി, പലായനം, സ്‌ഫോടനം, ഞാൻ ചിന്തിച്ചു, എനിക്ക് ഒരു മണിക്കൂർ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എല്ലാം എടുത്തേനെ!: ഇസ്രായേൽ വ്യോമാക്രമണത്തിന്റെ ഭീകരത വിവരിച്ച് എപി മാധ്യമപ്രവർത്തകൻ

സഹപ്രവർത്തകരുടെ നിലവിളി കേട്ടാണ് ഞാൻ ഉണർന്നത്, എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടി. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്?. ഗാസ നഗരത്തിലെ തെരുവുകളിൽ ആരെങ്കിലും പരുക്കേറ്റോ, അല്ലെങ്കിൽ സ്ഥിതി മോശമായോ?.

ഞായറാഴ്ചയായിരുന്നു അന്ന്, സമയം ഉച്ചയ്ക്ക് 1.55. 2006 മുതൽ ഗാസ സിറ്റിയിലെ അസോസിയേറ്റഡ് പ്രസ് ഓഫീസുകളായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന രണ്ട് നിലകളുള്ള പെൻ‌ഹൗസിന്റെ മുകളിലത്തെ നിലയിലായിരുന്നു ഞാൻ. രാത്രിയിലെ ജോലിക്കുശേഷം ഞങ്ങളുടെ ന്യൂസ് ബ്യൂറോയിൽ ഉച്ചതിരിഞ്ഞ് ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു. ഈ മാസമാദ്യം സംഘർഷം തുടങ്ങിയതുമുതൽ ഇത്തരം സംഭവങ്ങൾ സാധാരണയാണ്.

നിലവിളി കേട്ടതും ഞാൻ പെട്ടെന്ന് താഴേക്കിറങ്ങി, എന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ ഹെൽമെറ്റും സംരക്ഷണ ഷർട്ടും ധരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. എല്ലാവരും അവിടെനിന്നും പലായനം ചെയ്യാൻ അലറി വിളിച്ചു.

ഇസ്രായേൽ സൈന്യം, ഞങ്ങളുടെ കെട്ടിടത്തെ നശിപ്പിക്കാൻ ലക്ഷ്യമിടുകയും അതിനുളള ഒരു ഹ്രസ്വ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകുകയും ചെയ്തു. ഈ ആഴ്ച ഇതുവരെ അവർ മൂന്ന് കെട്ടിടങ്ങൾ തകർത്തു, ചിലപ്പോഴൊക്കെ താമസക്കാർക്ക് പുറത്തുകടക്കാൻ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. ഞാൻ എന്നോടു തന്നെ പറഞ്ഞു, നിനക്ക് വെറും 10 മിനിറ്റ് മാത്രമാണുളളത്.

എന്തൊക്കെയാണ് എനിക്ക് വേണ്ടത്? ഞാനെന്റെ ലാപ്ടോപ് എടുത്തു, പിന്നെ മറ്റു ചില ഇലക്ട്രോണിക് ഉപകരണങ്ങളും. ഇനി എന്താണ്?. വർഷങ്ങളായി എന്റേതായിരുന്ന വർക്ക്‌സ്‌പെയ്‌സിലേക്ക് ഞാൻ നോക്കി, സുഹൃത്തുക്കൾ, കുടുംബം, സഹപ്രവർത്തകർ എന്നിവരുടെ ഓർമ്മകൾ അടങ്ങിയവയൊക്കെ ഞാൻ കണ്ടു. ഞാൻ വിരലിലെണ്ണാവുന്നവ മാത്രം തിരഞ്ഞെടുത്തു, എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ ചിത്രം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു അലങ്കാര പ്ലേറ്റ്. എന്റെ മകൾ എനിക്ക് നൽകിയ കോഫി മഗ്, 2007 മുതൽ എന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും സഹോദരിക്കുമൊപ്പം സുരക്ഷിതമായി അവൾ കാനഡയിൽ കഴിയുന്നു. പിന്നെ, എപിയിൽ 5 വർഷം ജോലി ചെയ്തതിന്റെ സർട്ടിഫിക്കറ്റ്.

ഞാൻ അവിടെനിന്നും ഇറങ്ങാൻ തയ്യാറായി. വർഷങ്ങളായി എന്റെ വീടായിരുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് ഞാൻ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി. ഇവിടെ ഇനി ഇങ്ങനെ കാണാൻ കഴിയില്ലെന്നും ഇത് അവസാനത്തെ കാഴ്ചയാണെന്നും ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി. അപ്പോൾ സമയം ഉച്ചയ്ക്ക് 2 മണി കഴിഞ്ഞതേയുളളൂ. ഞാൻ ചുറ്റും ഒന്നുകൂടി നോക്കി. അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന അവസാനത്തെ വ്യക്തിയായിരുന്ന ഞാൻ. തലയിൽ ഹെൽമറ്റ് വച്ചശേഷം ഞാൻ അവിടെനിന്നും ഓടി.

എന്റെ അമ്മയും സഹോദരങ്ങളും കസിൻസും ബന്ധുക്കളും താമസിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത്, ഞാൻ ജനിച്ചതും വളർന്നതുമായ കമ്മ്യൂണിറ്റിയിലെ ഏറ്റവും അസ്വസ്ഥമായ ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, ഞാൻ ഇപ്പോൾ വീട്ടിലാണ്. ഇവിടെ സുരക്ഷിതനാണെന്ന് പറയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു, പക്ഷെ എനിക്ക് കഴിയില്ല. ഗാസയിൽ സുരക്ഷിതമായ സ്ഥലമില്ല.

വെള്ളിയാഴ്ച, ഒരു വ്യോമാക്രമണത്തിൽ ഗാസയുടെ വടക്കേ അറ്റത്തുള്ള എന്റെ ഫാമിലി ഫാം നശിച്ചു. എന്റെ ഗാസ സിറ്റി ഓഫീസ് – എപി, അൽ-ജസീറയുടെ ഓഫീസുകൾ അതിന്റെ മുകളിലത്തെ നിലകളിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതിനാൽ അത് തകർക്കപ്പെടില്ലെന്ന് ഞാൻ കരുതിയ സ്ഥലം ഇപ്പോൾ അവശിഷ്ടങ്ങളുടെയും അരക്കെട്ടുകളുടെയും പൊടിയുടെയും കൂമ്പാരമാണ്.

ഞങ്ങളുടെ കെട്ടിടത്തിലെ ഓഫീസിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് ഓടുമ്പോൾ എന്റെ തലയിലെ ഘടികാരം അടിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. 11 നിലകളിലൂടെ താഴേക്കിറങ്ങി ബേസ്മെന്റ് പാർക്കിങ് ഗാരേജിലേക്ക് ഞാൻ ഓടി. എന്റെ കാർ മാത്രമാണ് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. ബാക്കി എല്ലാവരെയും അവിടെനിന്നും ഒഴിപ്പിച്ചിരുന്നു. കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന സാധനങ്ങൾ കാറിന്റെ പുറകിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു, പെട്ടെന്ന് അകത്തേക്ക് ചാടിക്കയറി. വളരെ അകലെയാണ് ഞാനെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ, കാർ പാർക്ക് ചെയ്തശേഷം പുറത്തിറങ്ങി, എന്റെ കെട്ടിടം എനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു. എന്റെ സഹപ്രവർത്തകരെയും എനിക്ക് സമീപത്തായി ഞാൻ കണ്ടു. അടുത്ത് എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് അറിയാനായി അവരും ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കിയിരിക്കുന്നു.

സമീപത്ത്, ഞങ്ങളുടെ കെട്ടിടത്തിന്റെ ഉടമ ഇസ്രായേലി മിലിട്ടറി ഓഫീസറുമായി ഫോണിൽ ബന്ധപ്പെട്ടു, അവർ എത്രയും പെട്ടെന്ന് സ്ഥലം ഒഴിപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞു. കുറച്ചുകൂടി സമയം വേണമെന്ന് ഉടമ യാചിക്കുകയായിരുന്നു. പറ്റില്ലെന്ന് ഓഫീസർ പറഞ്ഞു. ”അത് സാധ്യമല്ല, കെട്ടിടത്തിലേക്ക് തിരികെ പോയി എല്ലാവരും പുറത്താണെന്ന് ഉറപ്പാക്കുക. നിങ്ങൾക്ക് 10 മിനിറ്റുണ്ട്. നിങ്ങൾ തിടുക്കത്തിൽ പോകുന്നതാണ് നല്ലത്.”

ഞങ്ങളുടെ കെട്ടിടത്തിലേക്ക് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഒരുപക്ഷേ അത് സംഭവിക്കാനിടയില്ലെന്ന് ഞാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു. കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകളിലെ അഞ്ച് നിലകളിലും മീഡിയ ബ്യൂറോകൾക്ക് താഴെയും താഴത്തെ നിലയിലെ ഓഫീസുകൾക്ക് മുകളിലും താമസിക്കുന്ന കുടുംബങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. അവർ എന്തു ചെയ്യും? അവർ എവിടെ പോകും?.

മറ്റ് പത്രപ്രവർത്തകർ സുരക്ഷിതരാണ്, അടുത്തതായി എന്താണെന്ന് അവർ അന്വേഷിച്ചു. എന്റെ ധീരരായ വീഡിയോ സഹപ്രവർത്തകർ അവരുടെ തത്സമയ ഷോട്ടിലേക്ക് നീങ്ങി. അടുത്ത എട്ട് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ ഒരു ചെറിയ ഡ്രോൺ വ്യോമാക്രമണം, അതിനുശേഷം മറ്റൊന്ന്. തുടർന്ന് എഫ് -16 കളിൽ നിന്നുള്ള മൂന്ന് ശക്തമായ വ്യോമാക്രമണങ്ങൾ. ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും ഭയാനകമായ ഒരു രംഗമായിരുന്നു അത്. ഞാൻ ആദ്യമായി ഒരു പത്രപ്രവർത്തകനാകുമ്പോൾ ഉപയോഗിച്ച 20 വയസ്സുള്ള കാസറ്റ് റെക്കോർഡർ ഉൾപ്പെടെ നൂറുകണക്കിന് മെമന്റോകളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. എനിക്ക് ഒരു മണിക്കൂർ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എല്ലാം എടുത്തേനെ.

ഞങ്ങളുടെ കെട്ടിടം പോയി, ഇനി തിരികെ കിട്ടില്ല. ഇതിനകം, എനിക്ക് കവർ ചെയ്യേണ്ട മറ്റ് കാര്യങ്ങൾ സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കണം: ഞങ്ങൾ പത്രപ്രവർത്തകരാണ്, ഞങ്ങളല്ല വാർത്തകൾ. ഞങ്ങൾക്ക് മുൻഗണന ഞങ്ങളല്ല. ഞങ്ങൾ‌ ഉൾ‌ക്കൊള്ളുന്ന കമ്മ്യൂണിറ്റികളിൽ‌ ജീവിതം നയിക്കുന്ന മറ്റ് ആളുകളുടെ ജീവിതം ലോകത്തെ അറിയിക്കുകയാണ്.

എന്റെ ജീവിതത്തെ രൂപപ്പെടുത്തിയ സ്ഥലത്തിന്റെ അവസാന ദൃശ്യം കാണാൻ ഞാൻ കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾ കൂടി അവിടെ ചെലവഴിച്ചു. അതിനുശേഷം ഞാൻ ഈ പേടിസ്വപ്നത്തിൽ നിന്ന് പതിയെ എഴുന്നേൽക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ സ്വയം പറഞ്ഞു: അത് കഴിഞ്ഞു. അടുത്ത് എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് ആലോചിക്കുക. അവിടെ നടന്നതൊക്കെ കവർ ചെയ്യണം. ഇത് ചരിത്രമാണ്, ഇവിടെ പറയാൻ ഒരുപാട് കഥകളുണ്ട്. ലോകം നമുക്ക് ചുറ്റും വിറയ്ക്കുമ്പോൾ, അവിടെ നടക്കുന്നത് വിവരിക്കേണ്ടത് എന്നെപ്പോലെയുളളവരാണ്.