നോട്ടപ്പുള്ളി(കൾ)... (കവിത)

അങ്ങ്,

ആ മലഞ്ചെരുവിനു മുകളിലെ

ആകാശകോണുകളിൽ, നിശബ്ദമായ്

അടയിരിക്കുന്ന മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ

പലപ്പോഴും, ഞാൻ പോയി

പതുങ്ങിയിരിക്കാറുണ്ട്.

അവിടെനിന്നും ഉയരാറുള്ള

ആ പാട്ടുകൾക്കെന്തു ചന്തമാണ്?!!

അതിത്രമാത്രം മധുരതരമായി പാടുന്ന

ആ പൂങ്കുയിലാരാണ്?!!

ചിലപ്പോളേതോ പെൺകുയിൽ,

ചറപറാന്ന് ഞാറ് നടുംനേരം

പാടുന്നതാകാമെന്നു തോന്നും;

പാടത്തെ ചേറിൽനിന്നെന്നപോലെ,

വിയർപ്പിൻറെ ഒരു വന്യസുഗന്ധം

വിരുന്നെത്താറുണ്ട്, ആ സമയമെന്നിൽ.

പലപ്പോഴുമത്,

പ്രണയത്തിൻറെ നഷ്ടകണക്കുകളുടെ

അനുവർത്തനംപോലെയോ

അരികെയുള്ള പ്രണയത്തിൻറെ

ആശ്ലേഷംപോലെയോയൊക്കെയുള്ള

അനുരാഗപ്പാട്ടുകളായും തോന്നാറുമുണ്ട്.

ആകാശത്ത്,

അവളിൽ ജീവിക്കുന്നേതോ നാമമവൾ

അടയാളപ്പെടുത്തിയിടുന്നതുപോലെ...

കന്മഷം തീണ്ടിയെത്തുന്ന മനസിന്,

ഉന്മേഷം പകരാതെ കടന്നുപോകാറില്ലവ.

ഉള്ളിനെ നങ്കൂരത്തിൽ കൊളുത്തിവിടുന്ന

അഹങ്കാരമാണെപ്പോഴുമാ സ്വരത്തിന്.

'ആരാണവൾ; അയാളും...?'

ആ മേഘങ്ങളവിടെ പെയ്യാൻ മടിച്ച്

അടയിരിയ്ക്കാറുള്ളതും ഒരുപക്ഷെ,

അതറിയാൻതന്നെയാകണം.

അതുകൊണ്ടുകൂടിയാണെനിക്കും,

അവിടെ ചെന്നിരിക്കാൻ തോന്നുന്നതും;

അന്വേഷിക്കാൻ തോന്നാതിരിക്കുന്നതും.